Η ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

 

8. 978 συλλήψεις ανηλίκων από την Ελληνική Αστυνομία μόνο το πρώτο 8μηνο του τρέχοντος έτους. Με άλλα λόγια, 37 μαθητές συλλαμβάνονται κατά μέσο όρο κάθε μέρα  για παιδική εγκληματικότητα. Κανείς δεν μπορεί να κάνει ότι δεν βλέπει το πρόβλημα. Και όχι, δεν φταίνε ούτε η χαλαρότητα των ποινών ούτε οι νέες τεχνολογίες, όπως ακούμε να λέγεται κατά κόρον. Η ρίζα του κακού πρέπει να αναζητηθεί στην κρίση των αξιών. Κάποτε, που τα παιδιά μάθαιναν για αξίες και ιδανικά, που άκουγαν λόγο Χριστού στα σχολεία και τα κατηχητικά, που ανθούσε το νεοελληνικό χριστιανικό κίνημα, τα πράγματα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.

            Και σήμερα διαβάζουμε στο βιβλίο του Νικολάου Γαλέτα, «το συναξάρι του μεγάλου λιμανιού», που κυκλοφόρησε προ ολίγων μηνών: «Σήμερα, που για λόγους παγκόσμιας  κρίσης αξιών και για άλλους συγκεκριμένους που θ’ άξιζε εν πάσει περιπτώσει  να μελετηθούν, η επίδραση αυτής της προσπάθειας στις νέες γενεές δεν είναι κυρίαρχη, αλλά υποτονική, και τα κατηχητικά λοιδορούνται προκαλώντας θυμηδία και ιλαρότητα, χαρακτηριζόμενα ως γραφικότητα, η ελληνική κοινωνία θερίζει τις θύελλες των ανέμων που έσπειρε και τους καρπούς αυτής της έλλειψης: τη βία, την εγκληματικότητα, την έλλειψη σεβασμού σε κάθε αξία της ζωής, το χάος. Και η ελληνική νεολαία ζει μέσα στη θολούρα, την απελπισία, την ανασφάλεια, το ψυχικό κενό, χώρος  υπέροχος για να χορεύει ο διάβολος.

            Και αν πολέμιοι αυτή της προσπάθειας χαίρονται και ειρωνεύονται για τη σημερινή αδυναμία της, αυτοί που δεν χαίρονται καθόλου είναι οι γονείς και τα παιδιά.

            «ΖΩΗ», τ. 4394

25η Μαρτίου ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ

 

Την  προσμονή του αναμενόμενου Μεσσία τη βρίσκουμε  από την Παλαιά Διαθήκη έως τον Προμηθέα του Αισχύλου. Αυτή την ιδέα την ευαγγελιζότανε η μία γενεά στην άλλη, έως ότου έγινε πραγματικότητα.

            Με το ίδιο πνεύμα και με την ίδια συνοχή ευαγγελιζόταν την ελευθερία η μια γενεά των Ελλήνων στην άλλη ελληνική γενεά. Και αυτή έγινε πραγματικότητα το 1821.

            Το πνεύμα του Ευαγγελισμού όμως ανάμεσά μας δεν τελείωσε. Ο καθένας μας έχει ανάγκη ν’ ακούσει και να ζήσει πάλι το Ευαγγέλιο της Εκκλησίας.

            Λεγόμαστε, αλλά δεν είσαστε πραγματικά χριστιανοί. Δεν έχουμε ποτιστεί με το πνεύμα του Ευαγγελίου.  Ζούμε υποκριτικά ή διεστραμμένα τον χριστιανισμό. Το πνεύμα της αγάπης και αλήθειας μας είναι σχεδόν άγνωστα. Δεν είμαστε το φως του κόσμου, και ο κόσμος μένει ακόμη στο σκοτάδι. Έχουμε απόλυτη ανάγκη επανευαγγελισμού. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας  λέγει συνεχώς: «Ευαγγελίσασθε ημέραν εξ ημέρας το σωτήριον του Θεού». Κάθε μέρα ας δεχόμαστε και ας κάνουμε ένα επανευαγγελισμό της αλήθειας.

            Μόνο αν δεχτούμε τον Ευαγγελισμό του Ευαγγελίου θα έχει νόημα για μας τόσο ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, όσο και ο Ευαγγελισμός της Εθνικής μας ελευθερίας. Τότε η θυσία του Χριστού, οι θυσίες των μαρτύρων και οι θυσίες των ηρώων του είκοσι ένα δεν θα είναι για μας θεωρίες και γεγονότα χαμένα.

            Θα είναι έμπνευση για την εθνική και πνευματική μας ελευθερία, φυσικά και σωτηρία.

            Ιερ. Τιμοθέου ΚΙΛΙΦΗ

22 Μαρτίου 1821: Η έναρξη της Επανάστασης την Πάτρα

 

Στις 22 Μαρτίου 1821 κι ενώ οι επαναστατικές διεργασίες βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη στην περιοχή της Πελοποννήσου, η Πάτρα μπαίνει στον αγώνα για την απελευθέρωση. Είχε προηγηθεί, την αμέσως προηγούμενη ημέρα, το ξέσπασμα της Επανάστασης στα Καλάβρυτα και η κατάληψή τους από τους εξεγερμένους Έλληνες.

Οι Πατρινοί, ήδη από τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους, είχαν αρνηθεί να πληρώσουν τους φόρους και άρχισαν να κυκλοφορούν στην πόλη ένοπλοι. Μετά από τον ξεσηκωμό στα Καλάβρυτα, επικράτησε ένας έντονος αναβρασμός στην πόλη και ο ελληνικός πληθυσμός έγινε αποδέκτης απειλών. Οι εξαγριωμένοι Τούρκοι τις οικογένειές τους στο κάστρο της Πάτρα, ενώ ζήτησαν και έλαβαν ενίσχυση από 150 ομοεθνείς τους από το φρούριο του Ρίου. Στη συνέχεια, σκότωσαν έναν ρακοπώλη και ξεχύθηκαν στην πόλη, τρομοκρατώντας τον ελληνικό πληθυσμό και βάζοντας φωτιά σε διάφορα οικήματα, συμπεριλαμβανομένου του σπιτιού του προεστού Ιωάννη Παπαδιαμαντοπούλου. Ταυτόχρονα, τα κανόνια του κάστρου άρχισαν να βάλουν κατά του Μητροπολιτικού Ναού και άλλων σημείων της Άνω πόλης με αποτέλεσμα ν΄ ακολουθήσει ένα χάος.

Τότε βρίσκονταν στην Πάτρα πολλοί Επτανήσιοι, μεταξύ των οποίων και Φιλικοί, οι οποίοι, βλέποντας τις φλόγες και τους πυροβολισμούς, οπλίστηκαν και οχυρώθηκαν σε διάφορα μέρη. Μερικοί, μαζί με Πατρινούς, προχώρησαν προς την περιοχή Τάσι όπου συνήθως μαζεύονταν Τούρκοι. Εκεί συγκρούστηκαν για πρώτη φορά και σκοτώθηκε ο Κεφαλλονίτης. Βασίλης Ορκουλάτος. Από εκεί αποσύρθηκαν προς την ενορία του Αγ. Γεωργίου.

Την ίδια μέρα εμφανίστηκε στο προσκήνιο ένοπλος ο ηρωικός τσαγκάρης Παναγιώτης Καρατζάς, ο οποίος είχε αποκτήσει φήμη λόγω της ανδρείας και του πατριωτισμού του. Θέλοντας να δώσει χρόνο στους Πατρινούς για να απομακρύνουν τις οικογένειες και τα πράγματά τους, συνεννοήθηκε με τους Επτανήσιους Βαγγέλη Λιβαδά, Νικόλαο Γερακάρη και άλλους, και το βράδυ βγήκαν στους δρόμους φωνάζοντας «γρηγορείτε», ώστε οι Τούρκοι να νομίσουν πως οι Έλληνες είναι πολλοί και σε επαγρύπνηση, και να μην τολμήσουν νυχτερινή έφοδο.

Ο άμαχος πληθυσμός, κυρίως γυναικόπαιδα, κατευθυνόταν προς τη «Ντογάνα» (Τελωνείο) και έμπαινε στη θάλασσα μέχρι το λαιμό, ζητώντας να σωθεί από τα ελλιμενισμένα εκεί πλοία.

Η 22α Μαρτίου ξημέρωσε με τους Τούρκους να έχουν συγκεντρωθεί στο κάστρο της Πάτρας και από εκεί να κανονιοβολούν την πόλη, την ώρα όμως που σημαντικοί Αχαιοί της γύρω περιοχής άρχισαν να εισέρχονται, ακολουθούμενοι από πλήθος οπλοφόρων, στην Πάτρα. Από το Μοναστήρι του Ομπλού κατέβηκε ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, ενώ ακολούθησε ο Ανδρέας Λόντος, φέρων μια κόκκινη σημαία με μαύρο σταυρό, και κατόπιν (κατά ορισμένες πηγές την ίδια ημέρα, κατ’ άλλες τις αμέσως επόμενες) ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Επίσκοπος Κερνίτσης και Καλαβρύτων Προκόπιος, ο Ανδρέας Ζαΐμης, ο Μπενιζέλος Ρούφος κ.ά. Με την είσοδό τους στην πόλη, οι Πατρινοί και άλλοι Έλληνες ζητωκραύγαζαν με ενθουσιασμό «Ζήτω η ελευθερία, ζήτωσαν οι αρχηγοί, και εις την Πόλιν να δώση ο Θεός».

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο οποίος κατέφθασε στην Πάτρα συνοδευόμενος από πολυάριθμους επαναστάτες, έστησε έναν σταυρό στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου και εκει όρκισε τους παραπάνω αγωνιστές. Στο τέλος της τελετής εκείνης, ακούσθηκαν οι ζητωκραυγές «Ελευθερία ή Θάνατος» καθώς «Και στην Πόλη να δώσει ο Θεός».

Αμέσως μετά συγκροτήθηκε η πρώτη επαναστατική Αρχή της Αχαΐας, το λεγόμενο «Αχαϊκόν Διευθυντήριον», με σκοπό να οργανώσει τον επαναστατικό αγώνα στη βορειοδυτική Πελοπόννησο. Τα μέλη της επέδωσαν «Προς τους εν Πάτραις προξένους των ξένων επικρατειών» προκήρυξη με ημερομηνία 26 Μαρτίου, δια της οποίας τονίζονταν η απόφαση των Ελλήνων «ν’ απελευθερωθούν ή ν’ αποθάνουν», ενώ ακολουθούσε διεθνής έκκληση για συνδρομή στον ελληνικό Αγώνα. Τη διακήρυξη υπέγραφαν κατά σειρά οι: Επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, Επίσκοπος Καλαβρύτων Προκόπιος, Ανδρέας Ζαΐμης, Ανδρέας Λόντος, Μπενιζέλος Ρούφος, Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος και Σωτήριος Θεοχαρόπουλος.

Στη συνέχεια, ξεκίνησε η στενή πολιορκία του κάστρου της Πάτρας, στην οποία και διακρίθηκαν, εκτός των παραπάνω αγωνιστών, οι Πατρινοί Παναγιώτης Καρατζάς, αδελφοί Κουμανιώτες, Νικόλαος Λόντος, αδελφοί Καλαμογδάρτες κ.ά.

Λίγες μέρες αργότερα, όμως, και συγκεκριμένα στις 3 Απριλίου (Κυριακή των Βαΐων), με υπόδειξη του Άγγλου προξένου κατέφθασε στην Πάτρα ο Τούρκος στρατηγός Γιουσούφ Πασάς, ο οποίος έλυσε την πολιορκία που επιχειρούσαν οι Έλληνες στο κάστρο, και στη συνέχεια κατέστρεψε και λεηλάτησε την Πάτρα.

Μετά την καταστολή της εξέγερσης δεν ακολούθησε καμία άλλη τοπική δραστηριότητα ή οργάνωση του Αγώνα στην περιοχή τόσο της πόλης όσο και ευρύτερα, στην Αιγιάλεια και τα Καλάβρυτα (περιοχές που ήταν ήδη ελεύθερες). Το δε Αχαϊκόν Διευθυντήριον, ειδικά μετά τη μάχη του Λάλα, επισκιάσθηκε από την Πελοποννησιακή Γερουσία. Επαναλήφθηκαν κάποιες περιορισμένες χρονικά πολιορκίες του κάστρου μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, ενώ ακολούθησαν τον επόμενο χρόνο εντονότερα γεγονότα από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, που αφορούσαν την ευρύτερη περιοχή και όχι το κάστρο. Τον Φεβρουάριο του 1822, όταν ο τουρκικός στόλος αποβίβασε χιλιάδες στρατού στην πόλη της Πάτρας, ο Κολοκοτρώνης κινητοποιήθηκε γρήγορα, συγκέντρωσε 6.000 στρατό και κατάφερε να περιορίσει όλους τους Τούρκους στο κάστρο, στην περίφημη μάχη του Γηροκομείου.

Το οριστικό τέλος της πολιορκίας έφερε η ήττα του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου στο Πέτα και η εκστρατεία του Δράμαλη στην Πελοπόννησο. Κατόπιν αυτών η Πάτρα, αν και επαναστάτησε σχεδόν πρώτη, παρέμεινε υπό την κυριαρχία των Οθωμανών σε όλη τη διάρκεια της επανάστασης, μέχρι τις 7 Οκτωβρίου 1828, οπότε παραδόθηκε από τους Τούρκους, τελευταία, στο γαλλικό στράτευμα του Νικολά-Ζοζέφ Μαιζόν.

Προς τιμή του Παλαιών Πατρών Γερμανού Γ΄ έχει ανεγερθεί σπουδαίος ανδριάντας του επί μαρμάρινου βάθρου στην πλατεία Ψηλά Αλώνια της Πάτρας.

 22 Μαρτίου 1821: Η έναρξη της Επανάστασης την Πάτρα - Ορθοδοξία News Agency

Άλλη μία πηγή για ορκωμοσία στις 17 Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα

 Πώς βρέθηκαν χιλιάδες άνθρωποι στην αγία Λαύρα στις 16-17 Μαρτίου 1821;

Γράφει ο Δρ. Δημήτρης Σταθακόπουλος μέλος του Δ.Σ του Ομίλου Απογόνων Αγωνιστών 1821 και ιστορικών γενών της Ελλάδος

 

Παίρνοντας σκυτάλη από παλαιότερους καταξιωμένους ερευνητές και ήδη συνοδοιπόρος με σύγχρονους μελετητές αναφορικά με τα προεπαναστατικά και επαναστατικά γεγονότα της περιοχής της επαρχίας Καλαβρύτων τον Μάρτιο του 1821, έχω επικεντρωθεί και δημοσιεύσει κυρίως τις οθωμανικές πηγές και ειδικά τον Mehmet Esad Efendi (1789–1848) , τον Ahmed Cevdet Pasha (1822 –1895), τον Έλληνα Οθωμανολόγο Νικηφόρο Μοσχόπουλο και τον σύγχρονο Τούρκο καθηγητή Ali Fuat Örenç, στους οποίους αναφέρεται η απελευθέρωση της πόλεως των Καλαβρύτων την 21η Μαρτίου 1821 (αναζητήστε στο διαδίκτυο παλαιότερα σχετικά άρθρα μου, καθώς και το δωρεάν ηλεκτρονικό βιβλίο μου «Τα Ημαρτημένα»), η οποία απελευθέρωση επήλθε από προηγηθείσα πολιορκία/πόλεμο 5 ημερών .

Έχω επίσης υποστηρίξει με άρθρα, ομιλίες και συνεντεύξεις μου πως η ορκωμοσία έγινε στις 17 Μαρτίου 1821, εορτή του αγίου Αλεξίου, στην αγία Λαύρα, δηλαδή ημέρα που πανηγυρίζει η μονή μιάς και εκεί βρίσκεται η κάρα του αγίου, ως δωρεά του Αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου από το 1398.

Το πώς βρέθηκαν οι Κεφαλές της βόρειας Πελοποννήσου στην αγία Λαύρα από τις 8-9 Μαρτίου μέχρι 21-22 Μαρτίου 1821 και πως μετά αναχώρησαν για Πάτρα – Αίγιο – Κορινθία καθώς και την αποστολή επιστολών περί ενάρξεως, σε Αρκαδία – Μάνη – Μεσσηνία – Ηλεία και άλλα μέρη, ομοίως το έχω αναλύσει / τεκμηριώσει σε άλλο άρθρο μου αναφορικά με την αποφυγή της αιχμαλωσίας τους από τον kaymakamı του Μοριά στην Τριπολιτσά Mehmed Salih.

Επίσης έχω εξηγήσει πως βρέθηκαν χιλιάδες άνθρωποι στην αγία Λαύρα στις 16-17 Μαρτίου 1821: «Είχαν πάει για προσκύνημα στην ιερά πανήγυρη της μονής για τον άγιο Αλέξιο και από προσκυνητές, έγιναν εν μία νυκτί επαναστάτες».

Η Πολιορκία της πόλεως των Καλαβρύτων άρχισε στις 17 Μαρτίου και ολοκληρώθηκε μετά από 5νθήμερη μάχη στις 21 Μαρτίου 1821 με την απελευθέρωση της πόλεως, όπως μας διασώζει και ο Αλ.Μπίκος από μαρτυρία της Γεωργίας Μπαλιάτσου από το χωριό Παγκράτι, η οποία μετά τη νίκη , χόρεψε με άλλες κοπέλες το τραγούδι: «Σήμερα η μέρα είναι Λαμπρή καημένε Χαραλάμπη», το οποίο ηχογραφήσαμε πρόπερσι (2016) με τον φίλο Γ. Δαλιάνη και την μουσική του ομάδα. Όντως ήταν Λαμπρή (Πάσχα) όχι μόνο γιατί η μέρα σηματοδοτούσε την Ανάσταση του Γένους, αλλά και γιατί ο Π.Π.Γερμανός, ως ο πρώτος Επίσκοπος του Μοριά, παρότι ήταν Μεγάλη Σαρακοστή (το Πάσχα θα ήταν 10 Απριλίου 1821), όπως μας διασώζει ο Κώδικας της μονής, άφησε και ευλόγησε να γίνει σφαγή ζώων και να καταναλωθεί κρέας.

Όμως και στα αρχεία των αγωνιστών του 1821 (Εθνική Βιβλιοθήκη – σήμερα στο Ιδρυμα Στ.Νιάρχος), τα πιστοποιητικά πολλών αγωνιστών αναφέρουν πως ήταν στην αγία Λαύρα, κάποιων δε εξ αυτών (π.χ. διάκος Γρηγόριος Ντόκος από τη Βυσωκά που έφερε το γνωστό παραπέτασμα της ωραίας πύλης/ Λάβαρο με την Κοίμηση της θεοτόκου, ή του Αναγνώστη Κορδή ) τα έγγραφα αναφέρουν πως ήταν σημαιοφόροι ποικίλων λαβάρων και μπαϊρακιών.

Φυσικά δεν πρέπει να λησμονούμε τις δημοσιεύσεις στην Γαλλική εφημερίδα Le Constitutionnel και τους Times του Λονδίνου (Ιούνιος 1821), όπως και τα οθωμανικά αρχεία. Τις δύο ομιλίες α) Του Ρήγα Παλαμήδη το 1846 που αναφέρει την αγ. Λαύρα , καθώς και β) του Αιγιώτη Αλεξ. Δεσποτόπουλου το 1861, ο οποίος ήταν παρών στα γεγονότα του Μαρτίου του 1821 στην αγία Λαύρα.

Με το παρόν θα παρουσιάσω στο ευρύ κοινό (αν και στους ερευνητές είναι γνωστό) το αχρονολόγητο φυλλάδιο με αρχικά Α.Κ ( μάλλον Αναγνώστης Κορδής ) που εκδόθηκε στο Ναύπλιο το 1850 με τίτλο: « Ιστορικαί Αλήθειαι ή η Πετιμεζαϊκή οικογένεια» ( ειδικά τη σελ. 7) . ( Πηγή: anemi Παν. Κρήτης ).

Το πόνημα αποτελεί «αντίκρουση» προς τον ηρωϊσμό της οικογένειας Πετ(ι)μεζά και προσπαθεί να αποκαταστήσει τον «ανώτερο» ηρωϊσμό και την πρωτιά του Αναγνώστη Στριφτόμπολα από την Κέρτεζη που σκοτώθηκε στη Μάχη του Λεβιδίου Αρκαδίας 14 Απριλίου 1821 *( βλ. Ιατρίδης, Πέτρος Ευστρατίου. Η πρώτη νικητήριος μάχη της Ελληνικής Επαναστάσεως ή ο Αναγνώστης Στριφτόμπολας, Πάτραι :Εκ του Τυπογραφείου Α. Σ. Αγαπητού,1860, σελ. 53, 54., όπου αναφέρεται έγγραφο του 1827, του Π.Μαυρομιχάλη με το οποίο αναγνωρίζεται η αξία του Στριφτόμπολα και ειδικά στις μάχες των Καλαβρύτων μέχρι του Λεβιδίου).

Πιστεύεται πως τα αρχικά Κ.Α ανήκουν στον Κορδή Αναγνώστη, ο οποίος ήταν έμπιστος και σημαιοφόρος του Στριφτόμπολα, ειδικά στην ορκωμοσία της αγίας Λαύρας ( 17.3.1821 ) .

Ο Κορδής Αναγνώστης (Κ.Α ), καταγόταν από το Περιθώρι της Αχαΐας όπως διασώζει ο Αμβρόσιος Φραντζής. Στις 16 Μαρτίου 1821, μαζί με τον Νικόλαο Σολιώτη , χτύπησαν στην τοποθεσία «Πόρτες» κοντά στο χωριό Αγρίδι της Νωνάκριδος Αχαΐας τρεις «γυφτοχαρατζήδες» (sic ) και τρεις ταχυδρόμους που μετέφεραν επιστολές του καϊμακάμη της Τριπολιτσάς Μεχμέτ Σαλίχ στον Χουρσίτ πασά στα Ιωάννινα, κατόπιν παρότρυνσης του Σωτήρη Χαραλάμπη, όπως αναφέρει ο Ιωάννης Φιλήμων.

Εκτός από την ορκωμοσία στις 17 Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα, ως σημαιοφόρος του Αναγνώστη Στριφτόμπολα, ο Αναγνώστης Κορδής συμμετείχε σε πολλές μάχες και πολιορκίες όπως των Καλαβρύτων, του Λεβιδίου, της Τριπολιτσάς, ενώ τιμήθηκε με τον βαθμό του Χιλιάρχου, όπως ομοίως αναφέρει ο Αμβρόσιος Φραντζής.

Παρακάτω το εξώφυλλο του πονήματός του και η σελίδα 7, όπου αναφέρεται πως η ορκωμοσία έγινε στις 17 Μαρτίου και τα συμπεράσματα δικά σας:

Άλλη μία πηγή για ορκωμοσία στις 17 Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα | HuffPost Greece ΚΟΙΝΩΝΙΑ

π.Νικόλαος Λουδοβίκος - Κατά Ιωάννην 17 (" ἵνα ὦσιν ἓν ")

 

Καταπληκτική ομιλία του π.Νικολάου με έναυσμα το Ευαγγελικό χωρίο που ξεκινά "Ταῦτα ἐλάλησεν Ἰησοῦς καὶ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν εἶπεν· πάτερ ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασον σου τὸν υἱὸν, ἵνα ὁ υἱὸς δοξάσῃ σε καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσει αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον..." Η τέλεια ενότητα των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος αποτελεί το πρότυπο για την ένωση και την σωτηρία όλου του κόσμου. Ο Χριστός φανέρωσε το αληθινό όνομα του Θεού σε όλους τους ανθρώπους. Πατήρ , Υιός και Άγιο Πνεύμα , κοινωνία τριών προσώπων και ταυτόχρονα Ένας κατά την ουσία. Και μας προτρέπει να γίνουμε ένα κι εμείς με τους άλλους συνανθρώπους μας , όπως είναι Εκείνος ένα με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα... Ο άγιος Πορφύριος δίδασκε πως το βαθύτερο νόημα της Ορθοδοξίας που δεν το έχει καμία άλλη θρησκεία, είναι αυτή η σωτήριος ενότητα που μας κάνει όλους ένα με κεφαλή τον Χριστό. «Ο απώτερος σκοπός της θρησκείας μας είναι το ‘‘ ίνα ώσιν εν ’’». Ο διακεκριμένος ιερέας σε αυτό που τον καθιστά πολύτιμο για τους χριστιανούς, στην ερμηνεία και εμβάθυνση του Ευαγγελικού και Αποστολικού λόγου Πηγή Αναδημοσίευσης : https://www.pigizois.gr/

Steve Athan

Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα! - π. Βασίλειος Θερμός

 

Ενα από τα έργα του Χριστόφορου Κατσαδιώτη που καταστράφηκαν από τον βουλευτή Νίκο Παπαδόπουλο. Ο π. Βασίλειος Θερμός επισημαίνει πως «η ενόχληση είναι εύλογη και καθολική, από όλους τους πιστούς», ωστόσο τονίζει ότι «η άσκηση βίας αντιβαίνει προς τον ίδιο τον Χριστιανισμό – εκτός από το ότι χαρίζει στα έργα δημοσιότητα που αλλιώς δεν θα αποκτούσαν ποτέ». [ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΛΙΑΣ]

                                                    Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα!

*π. Βασίλειος Θερμός

Κατάντησε βαρετό. Μιλώ για την επανάληψη κάθε τόσο του ίδιου σκηνικού: ένας καλλιτέχνης σοκάρει προσβάλλοντας τα θεία και κάποιοι πιστοί εξεγείρονται. Αυτή τη φορά είχαμε και αυτοδικία.

Η ενόχληση είναι εύλογη και καθολική, από όλους τους πιστούς. Αλλά η άσκηση βίας αντιβαίνει προς τον ίδιο τον Χριστιανισμό – εκτός από το ότι χαρίζει στα έργα δημοσιότητα που αλλιώς δεν θα αποκτούσαν ποτέ.

Επιθετικότητα, με λόγια ή με πράξεις, απέναντι σε πρωτοβουλίες εντός του δημόσιου χώρου υποδηλώνει δυσανεξία προς τη νεωτερικότητα. Συνήθως προέρχεται από ανθρώπους ή φορείς οι οποίοι δεν έχουν συμφιλιωθεί με τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας, οπότε μεταχειρίζονται προνεωτερικούς αυτοματισμούς για να υποχρεώσουν το κράτος να συμμορφωθεί. Να το ξεκαθαρίσουμε: απέναντι στη βέβηλη τέχνη, η δυτική έννομη τάξη δεν διαθέτει διοικητικές ή νομικές λύσεις.

Αδιέξοδο, λοιπόν: ή προκλητικός ή ακραίος. Ενοχλούμαι που είναι σαν να μην έχουν φωνή όλοι εκείνοι που διαθέτουν καλλιτεχνικό αισθητήριο ώστε να βρίσκουν τα συγκεκριμένα έργα και τερατώδη και βέβηλα, αλλά και πολιτισμικό αισθητήριο επαρκές ώστε να αυτοσυγκρατούνται. Αποτελεί σοβαρό πρόβλημα να κυριαρχεί στη δημοσιότητα το ψευδοδίλημμα ότι αν έχεις αντίρρηση στα προσβλητικά έργα τέχνης, ανήκεις αναγκαστικά στους γραφικούς.

Η επικαιρότητα αυτή, όμως, θέτει ενώπιόν μας τρεις σημαντικές παραμέτρους τις οποίες θεωρώ ανεπίτρεπτο να παρακάμψουμε.

Αποτελεί σοβαρό πρόβλημα να κυριαρχεί στη δημοσιότητα το ψευδοδίλημμα ότι αν έχεις αντίρρηση στα προσβλητικά έργα τέχνης, ανήκεις αναγκαστικά στους γραφικούς.

α) Πονηριά. Συστηματικά οι «βλάσφημοι» καλλιτέχνες στοχεύουν στα χριστιανικά σύμβολα. Γιατί άραγε; Μα, προκλητικοί ή επιθετικοί θέλουν να είναι, όχι ηλίθιοι. Ποιος θα διακινδύνευε τη σωματική του ακεραιότητα για να διαδώσει μια καλλιτεχνική έμπνευση; Τον Σαλμάν Ρουσντί τον μαχαίρωσαν 34 χρόνια μετά!

Δεν θα πρέπει να προσπεράσουμε αυτή τη μεθόδευση, όμως, ως απλώς προνοητική. Το ότι οι χριστιανοί δεν σκοτώνουν για να διαμαρτυρηθούν για προσβολή της πίστης τους δεν έχει εκτιμηθεί από τους εκκοσμικευμένους χώρους. Τα στερεότυπά τους δεν τους επιτρέπουν να συνειδητοποιήσουν ότι ο χριστιανικός κόσμος είναι αρκετά ανεκτικός, ακριβώς επειδή έχει αφομοιώσει στοιχεία της νεωτερικής ανοιχτής κοινωνίας, πολύ περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία. Μερικά, μάλιστα, τα είχε προετοιμάσει! (Βλέπε περί αυτού τον Φρεντερίκ Λενουάρ, «Ο Χριστός φιλόσοφος»).

β) Υποκρισία. Στην ελληνική κοινωνία δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια. Παρατηρούμε από όλες τις κατευθύνσεις επιλεκτικές ευαισθησίες όταν διακυβεύονται προσβολές (πραγματικές ή φανταστικές) από την τέχνη και τη λογοτεχνία. Το ΚΚΕ δημιούργησε τεράστιο θέμα με την ταινία Ελένη, οι αφίσες που απέτρεπαν από εκτρώσεις κατέβηκαν από το μετρό, ενώ μπορούμε να φαντασθούμε εύκολα τον χαμό που θα ακολουθούσε αν εμφανίζονταν έργα τέχνης που θα προσέβαλλαν ΛΟΑΤΚΙ! Επιπλέον, οι λαλίστατοι δημόσιοι παράγοντες απλώς αλλάζουν πλευρό στον ύπνο τους όταν μπογιατίζονται ή αποκεφαλίζονται προτομές αγωνιστών του ’21.

Αναζητήστε στο Διαδίκτυο το «Τέχνη δίχως όρια!», Παναγιώτης Ασημακόπουλος, και θα καταλάβετε την ασυνέπεια και την ιδιοτέλεια όσων κόπτονται για ελευθερία της έκφρασης. Οταν γίνονται μηνύσεις επειδή κάποιος είπε μια λέξη που δεν έπρεπε θίγοντας την ατομική ευαισθησία του ενός, αλλά επιτρέπεται να διακωμωδούνται σε διαδηλώσεις και γκαλερί εικόνες που για χιλιάδες είναι ιερές, έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να γίνουμε κοινωνία ισοτιμίας.

γ) Μηδενισμός. Σήμερα προσβάλλονται οι χριστιανοί, αλλά αργά ή γρήγορα θα έρθει η σειρά άλλων. Αυτό στο οποίο καλούμαστε να συμφωνήσουμε είναι πως οι θρησκείες (και αυτές που μας αρέσουν και αυτές που απεχθανόμαστε) αποτελούν πτυχές του ανθρώπινου πολιτισμού. Αν δεν τύχουν της αλληλεγγύης όλων μας, πιστών και αθέων, ποιος θα εμποδίσει την τέχνη να γίνει εργαλείο του φανατισμού και άλλοθι του φονταμενταλισμού;

Βλέπετε, λειτουργεί και αντιστρόφως. Ο καλλιτέχνης δήλωσε ότι δεν έχει σκεφτεί ποτέ τα έργα του ως προκλητικά. Πώς δεν είχε περάσει από το μυαλό μας; Ευτυχώς που μας το είπε, ώστε αν κάποιος ιερέας ή ραββίνος ή ιμάμης περιλούσει με λόγο μίσους κάποιους διαφορετικούς, να μπορεί μετά να απολογηθεί ότι δεν είχε σκεφτεί ότι τους βρίζει. Κάπως έτσι και οι ιεροεξεταστές δεν είχαν ποτέ σκεφτεί ότι έβλαπταν τα θύματά τους, αλλά ότι φρόντιζαν για τη σωτηρία τους. «Δεν πρέπει να αισθάνεσαι προσβεβλημένος»: δεν είναι αυτό gaslighting;

Οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες, οι δημοσιογράφοι, οφείλουν να λάβουν θέση αλληλεγγύης, λοιπόν, και να μην αφήνουν υστερόβουλα το έργο αυτό στις θρησκείες, ώστε κατόπιν να τις κατηγορήσουν για αναχρονιστική και συντεχνιακή νοοτροπία. Δεν κινδυνεύουν οι θρησκείες, αλλά ο πολιτισμός. Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα.

Αυτή η χορωδία των τυποποιημένων αντιδράσεων, τύπου «στην τέχνη υπάρχει απόλυτη ελευθερία έκφρασης», μοιάζει σαν ένα κατάλοιπο Ιερού σε μια αποϊεροποιημένη εποχή.

Ο Νιλ Πόστμαν («Τεχνοπώλιο») είχε προειδοποιήσει με οξυδέρκεια για τη «μεγάλη αφαίμαξη των συμβόλων» της ανθρωπότητας μέσω της διαφήμισης και ενός είδους κακής εκπαίδευσης. Επιπλέον, ο Ολιβιέ Ρουά (Η ισοπέδωση του κόσμου) καταγγέλλει πως η μεταμοντέρνα καταιγίδα αποσυμβολοποιεί την κουλτούρα, κάτι που συνιστά κίνδυνο για τον πολιτισμό εν γένει. Εξάλλου, η αποδόμηση των συμβόλων ανοίγει τον δρόμο για τον πιο άγριο καπιταλισμό, διότι τον κενό χώρο καταλαμβάνουν τα σύμβολα της παγκόσμιας αγοράς.

Αυτή η χορωδία των τυποποιημένων αντιδράσεων, όπως π.χ. «στην τέχνη υπάρχει απόλυτη ελευθερία έκφρασης», μοιάζει σαν ένα κατάλοιπο Ιερού σε μια αποϊεροποιημένη εποχή. Αλλά με αυτήν την καρικατούρα του Απολύτου δεν σώζεται ο πολιτισμός. Το πρόβλημα ξεπερνά τους επιμέρους θιγομένους και απαιτεί αλληλεγγύη της ανθρώπινης κοινότητας. Αν θέλει να παραμείνει ανθρώπινη.

*Ο π. Βασίλειος Θερμός είναι ψυχίατρος παιδιών και εφήβων, πρώην καθηγητής Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών.

Πηγή: Καθημερινή

 

Η Νηστεία….

 

Η νηστεία, ως πείνα και δίψα, δίνει στην τροφή και στη ζωή τη γεύση της ευλογίας και της ευχαριστίας. Βλέποντας το ψωμί κα το νερό ως δώρο του Θεού, ανακαλύπτεις τελικά παντού γύρω σου τα κρυμμένα  Του δώρα… Μόνο αυτός που ευχαριστεί ζει αληθινά.

          π. Αλέξανδρος Σμέμαν